اختلالات کبدی و بررسی‌های آزمایشگاهی آنها (کبد و سنتز پروتئین‌ها)

کبد و سنتز پروتئین‌ها

 

کبد محل سنتز اکثر پروتئین‌های پلاسما (به استثنای ایمونوگلبولین‌ها و فاکتور فون‌ویلبراند) می‌باشد. بیش از 90% پروتئین‌ها و 100% سنتز آلبومین در کبد اتفاق می‌افتد، بنابراین تخریب وسیع بافت کبدی، باعث کاهش مقادیر پروتئین تام و آلبومین سرم خواهد شد.

در سیروز، علاوه بر تخریب هپاتوسیت‌ها، فشار زیاد پورتال نیز (که تحویل اسیدهای آمینه به کبد را کاهش می‌دهد) عامل کاهش تولید پروتئین می‌باشد. البته عوامل اصلی دیگری مانند بیماری کلیوی، سوء تغذیه، انتروپاتی‌های با اتلاف پروتئین و به میزان کمتری، بیماری‌های التهابی مزمن نیز در کاهش پروتئین تام و آلبومین سرم نقش دارند، بنابراین در ارزیابی وضعیت عملکردی کبد، باید این عوامل را نیز موردتوجه قرار داد.

اندازه‌گیری: تعیین میزان پروتئین سرم معمولاً بر اساس روش بیوره می‌باشد که در آن گروه های C=O موجود در اسکلت پپتیدی پروتئین‌ها با مس، موجب ایجاد کمپلکس‌های رنگی می‌شود که دارای جذب نوری در طول موج 540 نانومتر هستند. برخی روش‌ها نیز از اتصالات رنگی پروتئین‌ها با کوماسی‌بلو بهره می‌برند. آلبومین نیز از طریق تشکیل کمپلکس‌های رنگی با بروموکرزول اندازه‌گیری می‌شود. محدوده مرجع برای مقادیر سرمی پروتئین تام، 8/7- 6 و برای آلبومین، 5- 3 گرم در دسی‌لیتر است. در حالت عادی، حداقل 60% پروتئین تام را باید آلبومین تشکیل دهد.